W tym poruszającym dziele witają nas spokojne wizerunki kobiety zagłębionej w rytm życia wiejskiego. Ubrana w prostą, lecz elegancką niebieską suknię, jej figura stanowi poruszający punkt centralny na tle bujnej zieleni jej ogrodu. Z koszem z wikliny mocno trzymanym w dłoniach, lekko się pochyla, jakby rozmyślając o dzisiejszym plonie lub o cichej urodzie wokół niej. Ogród to eksplozja kolorów; żywe pomarańczowe nagietki harmonijnie współgrają z delikatnymi zieleniami, a miękka ziemia pod jej stopami wydaje się bogata i urodzajna, zapraszając widza do tej idyllicznej scenerii. Delikatnie pochmurne niebo dodaje spokoju, rozpraszając miękkie światło, które doskonale uchwyca delikatne momenty jej pracy.

Zgłębiając techniki artystyczne, użycie akwareli tutaj jest mistrzowskie; medium to nadaje kolorom płynność i przezroczystość, imituje subtelności naturalnego światła. Tworzy to emocjonalną głębię, sprawiając, że widz niemal odczuwa chłodny powiew wiatru, który zdaje się szepcać między liśćmi. Kompozycja umiejętnie równoważy pierwszy plan — kobietę i jej ogród — z tłem, gdzie rustykalne domy stoją w milczeniu. To dzieło pięknie odzwierciedla harmonię między ludzkością a naturą, być może służąc jako przypomnienie o prostszych, ale głębszych radościach z codziennych zajęć. Historycznie, dzieło to zamyka w sobie esencję życia europejskiego XIX wieku, gdzie pastoralne środowisko stanowiło schronienie przed szybką industrializacją tamtej epoki. Bez względu na erę, znaczenie dbania o otoczenie pozostaje ponadczasowe.