Portret uchwyca intymny moment, przepełniony głęboką emocjonalną rezonują i pewną kruchością. Ustawiony na tle żywej turkusowej barwy, figura prezentuje niejasną, ale głęboką obecność; żywe kolory zdają się rezonować z istotą osobistej i rodzinnej więzi. Poprzez grube, ekspresyjne pociągnięcia pędzla, odczuwamy energię i oddanie artysty, sugerując podróż do serca duchy jego matki. Przytłumione ziemne odcienie odzieży w kontrast do żywego tła podkreślają jej obecność, otoczoną ciepłem i znajomością — prawie jakby promieniowała pocieszeniem.

Przechodząc do szczegółów, nie sposób nie odczuć pociągu na strunach serca; prosto namalowana twarz wywołuje szereg emocji, od nostalgii do łagodnego smutku; to tak, jakby Van Gogh zapraszał nas do chwili milczącej refleksji. Dzieło to, stworzone w burzliwym okresie życia artysty, opowiada o osobistych zmaganiach i głębokiej miłości, jaką czuł do swojej matki. To nie tylko portret, ale historyczny artefakt emocjonalnego krajobrazu Van Gogha z końca XIX wieku, podkreślający znaczenie relacji rodzinnych w jego pracy — świadectwo trwałej mocy miłości i pamięci.