Portre, derin bir duygusal yankı ve belirli bir kırılganlık ile dolu samimi bir anı yakalıyor. Canlı bir turkuaz arka planda konumlanmış olan figür, belirsiz ama derin bir varlık sunuyor; canlı renkler, kişisel ve ailevi bir bağın özünü yankılayarak görünmektedir. Kalın, etkileyici fırça darbeleri aracılığıyla sanatçının enerjisini ve özverisini hissediyoruz; sanki sanatçı, annesinin ruhunun kalbine bir yolculuk yapıyormuş gibi. kıyafetlerin soluk toprak tonları ile canlı arka planın birbirine zıt düşmesi, onun varlığını vurguluyor; sıcaklık ve tanıdıklık içinde sarmalanmış - sanki bir rahatlık yayıyormuş gibi.

Ayrıntılara inildiğinde, kalp tellerinde bir çekim hissi duymamak elde değil; basit bir şekilde betimlenmiş yüz, nostaljiden nazik bir hüzne kadar bir duygu yelpazesi uyandırıyor; sanki Van Gogh bizi sessiz bir düşünme anına davet ediyormuş gibi. Bu eser, sanatçının yaşamındaki çalkantılı bir zaman diliminde yaratılıyor; kişisel mücadeleler ve annesine duyduğu derin sevgi hakkında hikaye anlatıyor. Bu yalnızca bir portre değil, Van Gogh'un 19. yüzyıl sonunda oluşturduğu duygusal manzaranın tarihi bir kanıtı; ailesel ilişkilerin eserindeki önemini işaret eden bir belgedir - sevgi ve belleğin kalıcı gücünün bir tezahürü.