Bu çekici sanat eserinde, izleyici, canlı bir çiçekli alt ağaç sahnesine adım atar ve sarı ile beyazın parlak lekeleriyle süslenmiş zengin bir yeşillik dokusu oluşturur. Gökyüzüne uzanan bir hareket hissi yaratan, gövdeleri çeşitli mavi ve mor tonlarıyla süslenmiş yüksek ağaçlar, bakışları ormanın derinliklerine yönlendirir. İki figür, yeşilliklerin arasında neredeyse gizemli bir şekilde yer almakta; şekilleri çevredeki doğayla uyum içinde erimektedir. Doğal dünyanın etrafındaki huzurunu belki de tadını çıkaran sessiz düşüncelere dalmış gibi görünmektedirler.

Renk paleti etkileyici ve duygusal. Canlı yeşil tarlalar, çiçek patlamalarıyla serpiştirilmiş, hayata ve huzura dair bir his yaratırken, aynı zamanda daha derin bir psikolojik yankı da iletmektedir. Van Gogh'un fırça darbesi ifadelidir; boyanın kalın bir uygulaması manzaraya doku ve hareket ekleyerek, izleyicinin neredeyse yeşilin nazik hareketini ve ağaçların fısıldayışını hissetmesini sağlar. Tarihsel olarak bu parça, Van Gogh'un geleneksel temsilin dışına çıkarak daha duygusal bir doğa keşfine yöneldiğini gösterir; sanatçının çevresinde huzuru arayışındaki içsel çatışmasını yansıtan bir çalışmadır.