In dit boeiende kunstwerk betreedt de kijker een levendig tafereel van een bloeiende ondergroei, wat een rijk tapijt van groen creëert dat punctuated is met heldere gele en witte kleuren. De hoge bomen, waarvan de stammen zijn versierd met verschillende tinten blauw en paars, creëren een gevoel van opwaartse beweging, alsof ze naar de lucht reiken; dit leidt het oog dieper het bos in. Twee figuren zijn bijna mysterieus geplaatst tussen het groen; hun vormen versmelten harmonieus met de omringende natuur. Ze lijken vast te zitten in een moment van stille contemplatie, misschien genieten ze van de rust van de natuurlijke wereld om hen heen.

Het kleurenpalet is opvallend en emotioneel. De levendige groene velden, bezaaid met explosies van bloemen, straalt een gevoel van leven en rust uit, terwijl het tegelijkertijd een dieper psychologisch weerklank overbrengt. Van Gogh's penseelvoering is expressief; de dikke verfapplicatie voegt textuur en beweging toe aan het landschap, waardoor de kijker bijna de zachte beweging van het gras en het gefluister van de bomen kan voelen. Historisch gezien toont dit stuk Van Gogh's vertrek van de traditionele voorstelling naar een meer emotionele verkenning van de natuur, wat het turbulente innerlijke leven van de kunstenaar weerspiegelt terwijl hij troost zocht in zijn omgeving.