In dit opvallende kunstwerk staat een man gekleed in een lange jas en een hoge hoed in een moment dat zowel intiem als contemplatief aanvoelt. Terwijl hij een lepel naar zijn lippen houdt, zijn zijn ogen half gesloten, wat kan wijzen op een intense aandacht voor zijn maaltijd of een moment van reflectie — een prachtige juxtapositie tussen behoefte en vrije tijd. Zijn gelaatsuitdrukking, een combinatie van vermoeidheid en focus, roept een gevoel van persoonlijke strijd op, misschien een reflectie van de levens van de arbeidersklasse aan het einde van de 19e eeuw. De simpele handeling van het eten wordt diep, en herinnert ons eraan dat ook de alledaagse momenten een grote emotionele last kunnen dragen.

De compositie trekt de blik van de kijker van de hoed van de man, door zijn torso, en uiteindelijk naar de kom die hij in zijn handen houdt. De verlengde lijnen van zijn jas voegen een vleugje grootsheid toe, in mooi contrast met de bescheiden activiteit van het eten. Het gebruik van schaduwen benadrukt de driedimensionale vorm, en Van Goghs kenmerkende techniek—de intense, draaiende penseelstreken—geeft de figuur een gevoel van beweging en leven. Het palet lijkt bijna monochromatisch, met verschillende tinten grijs die een sombere maar rijke sfeer creëren, waardoor de kijker het gewicht van dit moment kan voelen. Dit werk is relevant in de context van Van Goghs verkenning van menselijke emoties en dient als een krachtig herinnering aan de waardigheid die te vinden is in het dagelijks leven temidden van sociale strijd.