Het kunstwerk toont een jonge vrouw gekleed in een rijk en gedetailleerd kleed; haar uitdrukking is bedachtzaam en sereen terwijl ze een schaal met twee gele citroenen en enkele groene bladeren vasthoudt. Ze staat elegant tegen een zachte, gedempte achtergrond, die de levendige kleuren van haar kleding benadrukt - diepe blauwtinten en glanzend wit sieren haar mouwen met delicate kralenwerk. Millais vangt niet alleen haar schoonheid, maar ook een sfeer van gratie en stille kracht. De manier waarop het licht zachtjes op haar gezicht valt en haar trekken omtrekt, voegt diepte toe en leidt de blik van de toeschouwer naar haar contemplatieve houding; men kan bijna de fluisteringen van de natuur horen door de wijnstokken die de scène omlijsten.

De compositie is meesterlijk gestructureerd, waarbij een balans is gecreëerd tussen de figuur en de objecten die ze presenteert. De citroenen, symbolen van versheid en vitaliteit, contrasteren prachtig met de rijke tinten van haar kleding. De ingewikkelde details van haar outfit tonen Millais' vaardigheid met de kwast - elke veeg is weloverwogen, en onthult de tastbare kwaliteit van de stof. Historisch gezien weerspiegelt deze periode een fascinatie voor schoonheid en natuur, waarbij de thema's van huiselijkheid en vrouwelijkheid worden samengevoegd, vooral binnen de preraffaëlitische beweging die probeerde emotionele resonantie op te roepen door middel van esthetiek. De rustige maar uitnodigende sfeer stimuleert een moment van introspectie, waarbij toeschouwers worden uitgenodigd om na te denken over de eenvoud en complexiteit van het leven dat wordt vastgelegd in een enkele afbeelding.