Ta intymna scena ukazuje spokojny moment, w którym kobieta głęboko zaabsorbowana szyciem siedzi na zewnątrz na tle teksturowanej kamiennej ściany. Kompozycja to harmonijna równowaga między bezruchem a delikatnym życiem — kobieta ubrana w stonowaną brązową suknię i niebieski fartuch jest sercem obrazu, a jej skupiona postawa zaprasza widza do jej cichego świata. Wokół niej znajdują się wybuchy kolorowych kwiatów w doniczkach na półce i w rabatach, które ożywiają ziemiste tony otoczenia czerwonymi, różowymi, żółtymi i zielonymi akcentami. Gra światła i cienia jest delikatna, kąpiąc scenę w miękkim blasku, który podkreśla fakturę cegieł, liści i tkanin.

Pociągnięcia pędzla artysty są staranne, lecz płynne, łącząc impresjonistyczne akcenty z delikatnym realizmem, co nadaje ciepło i autentyczność domowej atmosferze. Paleta kolorów skłania się ku naturalnym, ziemistym tonacjom, kontrastując z jaskrawymi kwiatowymi akcentami, przywołując spokojne popołudnie na skromnym podwórku. Emocjonalnie obraz emanuje spokojem i oddaniem; w skupieniu i cichej godności kobiety dostrzega się głęboko ludzką cechę. Historycznie dzieło to odzwierciedla zainteresowanie XIX wieku życiem codziennym oraz pięknem odnajdywanym w prostych, często pomijanych momentach, czyniąc je istotnym dziełem ruchu impresjonistycznego, który z czułością przedstawia zwykłe tematy.