Bu büyüleyici eserde, yemyeşil bitki örtüsü canlı bir enerjiyle sunulmuş ve izleyiciyi kalbine çekmektedir. Van Gogh'un her fırça darbesi, zengin yeşil tonlarının mavi ve sarı ipuçlarıyla pulsat ettiği bir renk dokusu oluşturur; ışık yaprakların arasında dans ediyormuş gibi görünüyor ve izleyiciyi saran parıldayan bir etki yaratıyor. Kalın ve dokulu boya uygulaması, ağaçların pürüzlü kabuğunu ve yaprakların yumuşaklığını neredeyse hissetmenizi sağlayacak bir derinlik yaratıyor. Her kıvrım ve dönüş, gövdenin hareket ve hayat hissini ekliyor, sanki ormanın kendisi nefes alıyormuş gibi.

Kompozisyon, doğal bir ritim aracılığıyla bakışı ustalıkla yönlendiriyor; yoğun bitki örtüsünün içinden süzülen ışık, zamanın donduğu bir anı çağrıştırıyor; doğanın huzuru sanatçının duygusal manzarasıyla iç içe geçiyor. Van Gogh, son yıllarında doğanın kucaklayışında teselli buldu ve bu resim o karmaşıklığı yansıtıyor. Hem melankolik hem de neşeli bir şekilde hissedilen duygusal bir yükle yankılanıyor, izleyiciyi çekiyor ve düşünmeye sevk ediyor — sakin bir ormanda yol alıyor gibi, hem macera hem de içsel sorgulama sunuyor.