Önünüzde güçlü bir resim beliriyor—doğanın gazabı ile insanın kırılganlığının trajik bir çarpışması. Ön planda, ince örtülerle sarılmış bir bebek, su üzerinde sürüklenen bir ahşap beşikte huzur içinde yatıyor. Çocuğun yüzü, sakin ama savunmasız, izleyiciyi etkisi altına alıyor ve derin bir duygusal tepki uyandırıyor. Sol tarafta, meraklı bir siyah kedi beşiğin üzerinde oturuyor, kara figürü uyuyan bebeğin masumiyetini vurguluyor; bu, bu sel baskınıyla dolu manzara içinde bir bekleyiş ya da tuhaf bir arkadaşlık hissi uyandırabilir.

Su, bu durağan anında huzurlu görünse de, bir felaketin sinyalini veriyor; uzaktaki ağaçlar ve yapılar, geçmişte ne olduklarının gölgeleri olarak, sular altında kalmış topraktan iskelet gibi yükseliyor. Millais, hoş bir gri ve yumuşak sepya paleti kullanarak melankolik bir atmosfer yaratıyor—izleyiciyi sarıp sarmalayan bir yas kalitesi. Bu parça yalnızca bir nehrin taştığı sonucunda ortaya çıkan doğrudan bir trajediyi değil, aynı zamanda daha geniş bir insan deneyimi olan yer değiştirme ve kaybı da yansıtıyor ve belki tarihsel bir sele göndermede bulunuyor. Duygusal etkisi derin, bizi masumiyet, doğanın öfkesi ve kırılgan varoluş temaları ile birleştirerek, onu Viktorya dönemindeki yaşam ve kayıp üzerine derin bir yorum haline getiriyor.