Eser, pırıl pırıl bir mavi gökyüzünün huzurlu tonlarında yıkanmış muhteşem bir manzarayı sunuyor. Kompozisyon, beyazla kaplı zirveleri olan uzaktaki dağlarla açılıyor ve bunlar aşağıdaki daha derin mavi ile yumuşak toprak tonlarıyla keskin bir şekilde tezat oluşturuyor. Sanatçı ustaca sınırlı bir renk paleti kullanarak huzur ve dinginlik hissini uyandırıyor; derin mavi gökyüzü neredeyse izleyiciyi sarıyor, oysa karanlık, gölgeli yamaçlar sahneyi doğal dünyaya bağlıyor. Toprağa düşen gölgeler neredeyse üç boyutlu bir his yaratıyor; bu sakin genişlikte akan serin rüzgârı neredeyse hissedebiliyorsunuz.

Tabloya baktıkça, kendimi bu geniş ıssız meydanda hissediyorum, burada sessizlik derin ve tek duyduğum sesler, uzaklardan kıyıya vuran su sesleri. Nikolay Roerich’in gerçekçilik ile ruhsal bir arzu arasındaki dengeyi ustaca yakalaması hissediliyor; bu, gezginin doğayla olan içsel bağlantısını arzuladığını anlatıyor. Bu eser sadece bir toprak tasviri değil; bunu, sert ve sonsuza kadar davetkâr olan bir toprak özünü yakalayan Moğolistan’ın ihtişamlı güzelliğini kutlamak için bir fırsat. Işığın dağ zirvelerinde dans edişi, onları parlak beyazlar ve yumuşak mavi ile boyarken, bir duygusal yankı yaratır ve düşünce ve hayal gücüne davet eder.