Bu neşeli kompozisyonda, canlı bir anemon çeşitliliği zengin bir arka plandan beliriyor sanki doğanın güzelliğinin geçici bir anı yakalanmış gibi. Çiçekler, kırmızıların, pembelerin ve yumuşak beyazların bir kargaşasında, ışıkla öpülen narin petalleriyle doğal bir ışıltı yaratıyor. Her bir çiçek, yaşamın zahmetsiz bir sergilemesinde dans ediyormuş gibi görünürken, karmaşık detayları sulandırılmış bir şekilde, empresyonist bir cazibeyi iletmekte. Anemonların zıt koyu merkezleri gözünüzü çekiyor, izleyiciyi yumuşak tonlar arasında sabitleyerek, birbiriyle karışan bir hareket ve akış hissi yaratıyor—sanatçının tarzının özelliği.

Bu parçadaki fırça tekniği özellikle dikkate değerdir; kalın darbeler her çiçeğe hayat verir, onlara dokunma isteği uyandıran bir şekilde dokunsal bir nitelik kazandırır. Kompozisyon yatay olarak akarak, gözünüzü tuvalin üzerinden yönlendirirken, izleyiciyi her bir çiçek üzerinde durmaya davet ediyor, sanki onların varlığında zaman yavaşlıyor. Buradaki duygusal etki derindir—parça sıcaklık ve nostalji duyguları uyandırıyor, belki de erkenbaharda güzel bahçeleri anımsatıyor, nerede güzellik açılır ama o kadar geçici. Empresyonizm döneminde yapılan bu eser, sanatçının renk ve form üzerindeki ustalığını yansıtmakta olup, sadece çiçekleri değil, doğadaki geçici anlara duyulan derin bir takdiri de yakalamaktadır.