Yumuşak, altın renkli akşam ışığıyla aydınlanan bu eser, doğa ile rustik mimarinin kusursuz bir şekilde birleştiği sessiz ve neredeyse meditasyon halinde bir sahneyi yakalıyor. Uzun palmiye ağacı, dokulu taş duvarlarla çevrili bir yolun üzerinde nazikçe eğiliyor; koyu yaprakları, soluk, hafifçe parlayan gökyüzüne zarif bir yelpaze gibi yayılıyor. Pütürlü taş duvarlar, güneş tarafından ısıtılmış eski taşların dokunma hissini çağrıştıran ışık ve gölge oyunlarıyla sıcak ocre tonlarında betimlenmiş. Güneş ışığının yere vurduğu yerde yeşil bir çim parçası, toprak tonlu palete ferahlatıcı bir kontrast katıyor.

Kompozisyon, gözleri gölgeli köşelerden ışığa yönlendiren ölçülü ama etkili perspektif kullanımıyla derinlik katmanları oluşturuyor. Sınırlı ama uyumlu renk paleti—mat sarılar, kahverengiler ve yeşillerin hakim olduğu—sahneye sakin ve hafifçe nostaljik bir atmosfer katıyor, güney Fransa’daki huzurlu bir köydeki anı hatırlatıyor. Fırça darbeleri kendinden emin ama ince; karmaşık detaylardan çok form ve gölgeye vurgu yaparak esere neredeyse grafiksel bir netlik kazandırıyor. Bu tablo, zamansızlığı ve sakin güzelliği anlatıyor; güneş ışığıyla aydınlanan anıların sıcaklığını ve doğa ile insan yerleşiminin huzurlu kucaklaşmasını çağrıştırıyor.