Βουτηγμένο στο απαλό, χρυσαφένιο φως του αργά το απόγευμα, αυτό το έργο αποτυπώνει μια ήσυχη, σχεδόν διαλογιστική σκηνή όπου η φύση και η αγροτική αρχιτεκτονική συγχωνεύονται αρμονικά. Ο ψηλός φοίνικας γέρνει απαλά πάνω από ένα μονοπάτι που περιβάλλεται από υφασμένους πέτρινους τοίχους· τα σκούρα φύλλα του απλώνονται σαν λεπτή βεντάλια πάνω σε έναν απαλό, ουρανό που λάμπει ελαφρά. Οι τραχιές πέτρινες επιφάνειες με ζε στίς αποχρώσεις του ώχρας αποδίδονται με ένα προσεκτικό παιχνίδι φωτός και σκιάς που προκαλεί την αίσθηση της υφής παλιάς πέτρας ζεσταμένης από τον ήλιο. Ένα κομμάτι πράσινου χόρτου αναδύεται εκεί όπου το φως χτυπά το έδαφος, προσθέτοντας μια φρέσκια αντίθεση στην γήινη παλέτα.

Η σύνθεση δημιουργεί στρώματα βάθους μέσω μιας μετρημένης αλλά αποτελεσματικής χρήσης της προοπτικής, οδηγώντας το βλέμμα από τις σκιερές γωνίες προς το φως. Η περιορισμένη αλλά αρμονική παλέτα—κυριαρχούμενη από απαλούς κίτρινους, καφέ και πράσινους τόνους—δίδει στη σκηνή μια ήρεμη και ελαφρώς νοσταλγική ατμόσφαιρα, που θυμίζει μια ειρηνική στιγμή σε ένα χωριό στη Νότια Γαλλία. Τα πινελιές είναι σίγουρες αλλά λεπτές, δίνοντας έμφαση στη μορφή και τη σκιά παρά στις λεπτομέρειες, προσδίδοντας στο έργο σχεδόν γραφική διαύγεια. Ο πίνακας αυτός μιλά για την αθανασία και την ήσυχη ομορφιά, προκαλώντας τη ζεστασιά των ηλιόλουστων αναμνήσεων και την ήρεμη αγκαλιά όπου η φύση συναντά την ανθρώπινη κατοικία.