Badend in het zachte, gouden licht van de late namiddag vangt dit werk een stille, bijna meditatieve scène waarin natuur en rustieke architectuur naadloos samensmelten. De hoge palm helt voorzichtig over een pad dat wordt omringd door gestructureerde stenen muren; zijn donkere bladeren spreiden zich uit als een delicate waaier tegen een bleke, subtiel gloeiende hemel. De ruwe muren dragen warme okerkleurige tinten, hun oneffen oppervlakken zijn zorgvuldig geschilderd met licht- en schaduweffecten die het tactiele gevoel van oud, door de zon verwarmd steen oproepen. Een stukje groen gras verschijnt waar zonlicht op de grond valt, wat een fris contrast toevoegt aan het aardse kleurenpalet.

De compositie bouwt dieptelagen op door een ingetogen maar doeltreffend gebruik van perspectief, waarbij het oog van schaduwrijke hoeken naar het licht wordt geleid. Het beperkte maar harmonieuze kleurenpalet—gedomineerd door gedempte gele, bruine en groene tinten—geeft de scène een serene en lichte nostalgische sfeer, die doet denken aan een vredig moment in een Zuid-Frans dorp. De penseelstreken zijn zelfverzekerd maar subtiel, en benadrukken vorm en schaduw meer dan ingewikkelde details, waardoor het werk bijna grafische helderheid krijgt. Dit schilderij spreekt over tijdloosheid en stille schoonheid, en roept de warmte op van zonovergoten herinneringen en de rustige omarming waar natuur en menselijke bewoning samenkomen.