Eser, Vincent van Gogh'un kutladığı dokulu fırça darbeleriyle dolu huzurlu bir manzarayı sergiliyor. Sahne, canlı dağ çiçekleriyle dolu bir alana dans eden yumuşak güneş ışığının düştüğü sakin bir öğleden sonradan ortaya çıkıyor. Soldaki yoğun yapraklar koyu tonlarla tasvir edilirken, açık çimenli alanın daha açık tonlarla güzel bir kontrast oluşturuyor. Burada gölgeler ve ışıkların oyunları huzurlu bir ruh hali uyandırıyor ve izleyiciyi bu mutlu manzaraya dolaşmaya davet ediyor—doğanın hüküm sürdüğü bir tür hayal dünyası.

Her fırça darbesi kasıtlı bir şekilde yapılmış, gözleri manzaranın dalgalı hatları boyunca yönlendiriyor. Van Gogh'un tarama ve kesişme tekniği, esere dokunsal bir kalite kazandırıyor; karmaşık ve aynı zamanda uyumlu bir düzen içinde bir enerji hissediliyor. Kahverengi ve yeşil tonları mutedil ama zengin olup, mevsimlerin değişimini ve doğanın yaşam döngüsünü anlatıyor. Duygusal etkisi derin, nostalji ve özlem duygularını uyandırıyor; sessizlik içinde var olan güzelliği örtecek bir alan sunuyor. Neredeyse bu yeşil boşluğa adım atıp, toprağın özünü hissedebilecekmişiz gibi geliyor.