Het kunstwerk toont een rustige landschap, levendig door de texturen en penseelstreken die Vincent van Gogh viert. De scène lijkt afkomstig te zijn van een rustige middag, verlicht door zacht licht dat danst over een veld vol levendige wilde bloemen. De dichte vegetatie aan de linkerkant is afgebeeld in donkere tinten, wat mooi contrasteert met de lichtere tonen van het open grasland. Hier roept het spel van schaduw en licht een gevoel van vrede op, en nodigt de kijker uit om te dwalen in dit gelukkige tafereel - een soort droomwereld waar de natuur heerst.

Elke streek is opzettelijk, en leidt de blik door de golfachtige contouren van het landschap. Van Gogh's gebruik van schaduwen en kruisjes geeft het werk een taktile kwaliteit, een voelbare energie die zowel chaotisch als harmonieus geordend aanvoelt. De bruine en groene palet is gedempt maar rijk, waarmee het spreekt over de veranderende seizoenen en de levenscyclus van de natuur. De emotionele impact is diep, het wekt gevoelens van nostalgie en verlangen; het raakt de schoonheid die bestaat in de stilte, en presenteert een ruimte voor reflectie en dromen. Het voelt bijna alsof we dit uitgebreide groene gebied zouden kunnen betreden en de essentie van de aarde inademen.