De scène ontvouwt zich langs de oevers van de Seine, waar gedempte tinten blauw en grijs een winterse sfeer oproepen. Het water glinstert onder een zacht licht, de reflectie van het omliggende landschap toont hints van warmere tinten die door de kou heen breken. Hoge bomen met naakte takken reiken naar de lucht en omlijnen de pittoreske architectuur die de rivier omringt; de huizen, geschilderd in oker en stoffig geel, lijken tegen de elementen bijeen te drukken, alsof ze warmte delen in het midden van de ijzige winter. Dit is een moment dat in de tijd is bevroren, uitnodigend om te blijven en te reflecteren in de rustige maar strenge omhelzing van de natuur.

Monets snelle penseelstreken blazen leven in het doek, en creëren tegelijk een gevoel van beweging en rust; het water stroomt zachtjes, terwijl de wolken erboven loom zweven, wat wijst op een winterdag die zowel mooi als melancholisch is. De emotionele impact van dit werk ligt in de capaciteit om de kijker naar die koude oever te vervoeren, waar de stilte van de natuur contemplatie en nostalgie oproept. Perfect gevangen in de impressionistische stijl, vertegenwoordigt dit stuk niet alleen een landschap, maar ook een vluchtig moment in de gedeelde ervaring van het leven langs de Seine, omhuld in de tedere omhelzing van de winter.