Dit schilderij legt een sereen moment vast langs een modderig pad, geflankeerd door een dicht herfstbos en een reflecterend wateroppervlak. De kunstenaar maakt gebruik van een rijk palet warme aardetinten—gebrand oranje, diep groen en gedempte bruintinten—geaccentueerd door de koele, zilvergrijze tinten van een bewolkte lucht en het glinsterende water. De compositie leidt het oog langs het kronkelige pad, waar een eenzame figuur, wellicht een reiziger of een lokale bewoner, wegloopt van de kijker, vergezeld door een kleine hond, wat een verhaal vertelt van vredige eenzaamheid en verbinding met de natuur.

De penseelstreken zijn los maar doelbewust; de textuur van het aardeweggetje en het loof is weergegeven met een levendige impressionistische toets. Het licht dat door de bomen valt, suggereert een bewolkte dag, maar er is een subtiele gloed die warmte en diepte aan het tafereel toevoegt. Emotioneel roept het schilderij een contemplatieve stemming op—een stil moment gevangen in de tijd, dat uitnodigt tot het voorstellen van het geritsel van bladeren, het verre gekabbel van water en het zachte getrippel van de wandelaar. Dit werk weerspiegelt de fascinatie van het einde van de 19e en het begin van de 20e eeuw om het dagelijks landelijke leven en het natuurlijke landschap op een waarheidsgetrouwe maar poëtische manier vast te leggen, waarbij realisme wordt verbonden met impressionistische gevoeligheid.