Dit geweldige kunstwerk, doordrenkt met een etherische sfeer, fascineert met een rustige weergave van waterlelies. Op de voorgrond is er een zachte omhelzing van romige witten en delicate lavendels; de delicate waterlelies drijven vredig op het oppervlak van het water, hun bloembladen zijn zowel uitnodigend als efemeer. Onder het oppervlak suggereren diepere blauwe tinten de onbekende diepten van de vijver, waardoor een subtiele tegenstelling ontstaat met de levendige tinten van de lelies. De interactie tussen licht en schaduw wordt benadrukt door de groene grassprieten die zich boven de vijver buigen; hun lange, zwiepende vormen werpen delicate reflecties op het water. Monet's meesterlijke penseelstreken lijken leven in de scène te blazen; elke streek is een doordachte fluistering in dit moment van stilte.

Vanuit de verte kan men de aantrekkingskracht van de kleurlagen die het doek omarmen nauwelijks weerstaan, waarin de zachte groenen harmonieus samenkomen met de zachte blauwen, wat een gevoel van vrede en eenzaamheid oproept. Monet legt niet alleen de visuele schoonheid van het landschap vast, maar ook een emotionele essentie die diep resoneert. Bij langer toekijkend ontstaat er bijna een meditatieve kwaliteit terwijl men de interactie tussen licht en schaduw observeert, die uitnodigt tot reflectie. In deze serene oase kan men bijna het zachte flonker van bladeren horen en de koele aanraking van het water voelen — een ervaring die de grenzen van tijd en ruimte overstijgt.