Manzara, Seine Nehri'nin kıyısında açığa çıkıyor; donuk mavi ve gri tonları, soğuk bir kış atmosferi uyandırıyor. Su, yumuşak bir ışık altında parıldıyor ve çevredeki manzarayı, soğuk arasında göze çarpan sıcak renk tonları ile yansıtıyor. Dalları çıplak, yüksek ağaçlar gökyüzüne doğru uzanarak, nehir boyunca sıralanan rengarenk mimariyi çerçeveliyor; ocak ve tozlu sarı tonlarına boyanmış olan evler, unsurlara karşı kendilerini sokarak, sanki kışın soğuk ortasında ısıyı paylaşıyormuş gibi bir araya geliyorlar. Bu, zamanın durduğu bir an gibi; insanı doğanın sakin ama sert kucaklaşmasında kalmaya ve düşünmeye davet ediyor.

Monet’nin hızlı fırça darbeleri, tuvale hayat veriyor ve bir yandan hareket ve dinginlik hissi yaratıyor; su hafifçe akarken, yukarıdaki bulutlar tembel bir şekilde süzülüyor ve kışın hem güzel hem de melankolik bir gün olduğunu ima ediyor. Bu eserin duygusal etkisi, izleyiciyi o soğuk nehir kenarına taşımakta yatıyor; burada doğanın huzuru düşünceleri ve özlemi uyandırıyor. Empresyonist tarzda mükemmel bir şekilde kapsüllenmiş bu eser, yalnızca bir manzarayı değil, kışın nazik kucaklaşması altında yaşamın paylaşılan deneyiminde bir anı temsil ediyor.