Η σκηνή εκτυλίσσεται κατά μήκος των όχθεων της Σηκουάνα, όπου οι θαμπές τόνοι του μπλε και του γκρι αποπνέουν μια χειμωνιάτικη ατμόσφαιρα. Το νερό αστράφτει κάτω από ένα απαλό φως, αντικατοπτρίζοντας το γύρω τοπίο με νότες θερμότερων αποχρώσεων να διαπερνούν το κρύο. Υψηλά δέντρα με γυμνά κλαδιά υψώνονται προς τον ουρανό, πλαισιώνοντας την γραφική αρχιτεκτονική που περιβάλλει τον ποταμό. Τα σπίτια, βαμμένα σε κίτρινα και χρυσά χρώματα, φαίνονται να σφίγγονται το ένα κοντά στο άλλο απέναντι από τα στοιχεία, σαν να μοιράζονται τη ζεστασιά τους μέσα στο ψυχρό χειμώνα. Είναι μια στιγμή που είναι στάσιμη στον χρόνο, προσκαλώντας τον θεατή να παραμείνει και να σκεφτεί στην ήρεμη, αλλά αυστηρή αγκαλιά της φύσης.

Οι γρήγορες πινελιές του Monet δίνουν ζωή στον καμβά, δημιουργώντας ταυτόχρονα μια αίσθηση κίνησης και ηρεμίας. Το νερό κυλά απαλά, ενώ τα σύννεφα πάνω από έχουν αρχίσει στην χαλαρή τους πλεύση, υπονοώντας μια χειμερινή ημέρα που είναι τόσο όμορφη όσο και μελαγχολική. Η συναισθηματική επιρροή αυτού του έργου εστιάζεται στην ικανότητά του να μεταφέρει τον θεατή με εκείνη την παγωμένη όχθη, όπου η ησυχία της φύσης προκαλεί σκέψεις και νοσταλγία. Ερμηνευμένο τέλεια στην ιμπρεσιονιστική παράδοση, αυτό το κομμάτι δεν εκπροσωπεί μόνο ένα τοπίο, αλλά επίσης μια φευγαλέα στιγμή στην κοινή εμπειρία της ζωής κατά μήκος της Σηκουάνα, περιτυλιγμένο στην τρυφερή αγκαλιά του χειμώνα.