Bu eterik tasvirde, Rouen Katedrali öğle güneşinin altında canlanıyor, karmaşık cephesinde dans eden spektral bir ışıkla sarılmış. Sanatçının fırça darbeleri gevşek ama kasıtlı; taş mimarisinin özünü yakalarken çevredeki atmosferin iç içe geçmesine izin veriyor. Katedralin süslü detayları—kuleler, kemerler ve taş oyma—parlıyor gibi görünüyor, sanki parlak gökyüzünde kaybolmaya hazırlanıyor. Sanki yapının etrafındaki hava renge doymuş gibi, sahneye neredeyse rüyamsı bir nitelik kazandırıyor. Canlı mavi ve yumuşak krem tonları paleti domine ederken, katedralin sağlamlığını ve ışığın geçiciliğini öne çıkarıyor. Her fırça darbesi bir hareket hissi içeriyor; sanki katedral, sarsılmaz bir inanç sembolü, zamanın geçiciliği tarafından dokunulmuş gibi.

Duygusal etkisi derin; bu ibadet alanına karşı bir saygı hissetmeden durmak mümkün değil; fakat güzelliğin geçici olduğunu hatırlatan bir çağrışım da var—böylesine büyük bir şeyin bu kadar kırılgan bir biçimde tasvir edilebileceği. Bu eser sadece Gotik mimarinin görkemiyle değil, aynı zamanda Monet’in ışık ve rengi sürekli araştırması ile de ilgilidir; İzlenimcilik akımındaki önemli bir anı vurgulamaktadır. Tarihsel bağlamda, bu eser, sanatçıların geleneksel yaklaşımlara meydan okuduğu bir dönemi yansıtıyor; sanatçılar, sadece gözle görüneni değil, ışığın algıyı nasıl değiştirdiğini de kucaklamaya başlıyorlardı. Bu bağlamda, Monet’in tasviri, doğa ve insan yapımı yapılar arasındaki ilişkiye dair bir meditasyon görevini üstleniyor, hem görkem hem de kırılganlığı bir araya getiriyor.