Eser, huzurlu ve dalgalı bir manzarayı yakalar ve erken sonbaharın sıcak tonları ile doludur. Sanatçı, derinlik ve doku hissi yaratacak şekilde, okra ve yeşil tonlarını uyum içinde katmanlar halinde kullanarak etkileyici fırça darbeleri uygular. Ön planda, sarımsı altın tonlarıyla ağaçlar, neredeyse toprağın nazik koruyucuları gibi görünerek, izleyicinin gözünü etrafta dolaşmaya davet eden yeşil açık alanların üzerine gölge düşürmektedir. Parlak mavi gökyüzü bembeyaz bulutlarla oynamakla meşguldür ve sessiz tepelerin üzerinde huzurlu bir şemsiye sunar. Bu eser, doğanın huzurlu bir anını yakalayıp nostalji, huzur ve hatta daha basit zamanlara özlem duygusu uyandırmaktadır. Renkleri ve biçimleri emdiğinizde, yaprakların hışırtısını veya tarlalardan geçen yumuşak bir rüzgarın uzak sesini duyabiliyorsunuz gibi hissediyorsunuz.

Kompozisyon özenle düzenlenmiştir; dalgalı tepeler gözün doğal olarak eserin etrafında dolaşmasını sağlar. Sıcak toprak paleti duygusal yankıları artırarak manzaranın güzelliği üzerine meditasyon yapmaya davet eder. Tarihsel olarak, bu parça 20. yüzyılın başlarındaki dışavurumculuğun benimsenmesini yansıtır; sanatçılar doğanın fiziksel görünümünü değil, insanların doğa ile olan duygusal ilişkisini de yakalamak istemiştir. Bu nedenle bu tablo yalnızca pastoral bir manzaraya görsel bir kaçış sağlamakla kalmaz, aynı zamanda insan ile doğal dünya arasındaki kalıcı bağlantının bir kanıtı olarak işlev görür; bu tema bugün bile zamansız bir şekilde geçerlidir.