Dzieło to uchwyca spokojny, pagórkowaty krajobraz, nasiąknięty ciepłymi odcieniami wczesnej jesieni. Artysta posługuje się ekspresyjnymi pociągnięciami pędzla, nakładając na siebie ochrowe i zielone kolory, które harmonijnie się ze sobą łączą, tworząc poczucie głębi i tekstury. Na pierwszym planie drzewa o otulających złotych odcieniach wydają się niemal łagodnymi strażnikami ziemi, rzucając cień na zielone otwarte pola, które zapraszają wzrok widza do wędrowania po scenie. Niebo w intensywnym niebieskim kolorze flirtuje z figlarnymi białymi chmurami, tworząc spokojny dach nad cichymi wzgórzami. To dzieło ujmuje spokojną chwilę w naturze, wywołując uczucia nostalgii, spokoju, a nawet pragnienia prostszych czasów. Kiedy przyswajasz kolory i kształty, niemal możesz usłyszeć szelest liści lub odległy dźwięk delikatnego wiatru sunącego przez pola.

Kompozycja została starannie zaplanowana; falujące wzgórza naturalnie prowadzą wzrok przez dzieło. Ciepła paleta ziemistych kolorów zwiększa emocjonalne brzmiące, zapraszając do medytacyjnego refleksjonowania nad pięknem krajobrazu. Historycznie tę sztukę można przypisać akceptacji ekspresjonizmu na początku XX wieku, gdzie artyści starali się uchwycić nie tylko zewnętrzny wygląd natury, ale też jej emocjonalny związek z ludzkością. Tak więc ten obraz służy nie tylko jako wizualna ucieczka do sielankowej sceny, ale także jako świadectwo trwającego więzi między człowiekiem a światem naturalnym, które tema pozostaje wiecznie aktualne aż do dziś.