Sahne, yumuşak, neredeyse ruhani bir kalitede ortaya çıkıyor; yumuşak bir ışık manzarayı yıkıyor, sabahın erken saatlerini veya öğleden sonrasını andırıyor. Soluk maviler, lavantalar ve altın dokunuşlarının bir senfonisi olan gökyüzü, hassas bir pusla örtülmüş bir güneşi ima ediyor. Sanatçının, küçük, belirgin fırça darbeleri kullanan tekniği, sanki resmin kendisi ışık ve renkten dokunmuş gibi, dokulu bir etki yaratıyor.

Orta planda, muhtemelen bir köy veya küçük bir kasaba olan bir grup bina, yuvarlanan tepelerin arasında yer alıyor. Mimari basit görünüyor, ancak tonlardaki ince farklılıklar ve ışık ve gölgenin etkileşimi ona derinlik katıyor. Birkaç inek, etraflarındaki çevreye aynı titizlikle dikkat edilerek, bir tarlada huzur içinde otluyor. Genel kompozisyon, izleyiciyi kırsalın sessiz güzelliğinde kaybolmaya davet eden bir huzur ve uyum içindedir.