Bu çekici kompozisyonda, seyirci nazikçe bir nehir kenarı sahnesine çekiliyor; doğa ve insan varlığı arasındaki nazik etkileşimi yakalıyor. Eser, rüya gibi bir atmosfer oluşturacak şekilde birbirine sarılmı ş zengin renklerin zengin bir dokusuyla canlanıyor. Işıl ışıl yeşiller ve hafif mavi tonlar sahneye hâkim oluyor, Epte Nehri'nin yansımasını ve gür yeşil yaprakları güzel bir şekilde çağrıştırıyor. Güneş ışınları ağaçların arasından süzülerek, zemin üzerinde neredeyse canlı görünen yumuşak bir benekli etki yaratıyor. Burada, iki figür yeşillikler içinde dolaşıyor; hafif bir elbise giymiş kadın neredeyse ağırsız görünüyor ve etrafındaki gölgeler hemen yanındaymış gibi dans ediyor.

Kompozisyon dikkatlice hazırlanmış; yüksek ağaçların dikey çizgileri göze hoş gelen bir çerçeve oluşturuyor ve bakışı tuvalin üzerinden gezdiriyor. Monet’nin fırça çalışması hoş bir spontaneite sergiliyor; bazı alanlar yumuşak ve bulanık kalırken, diğerleri canlı detaylarla patlıyor. Bu teknik, sadece manzaranın canlı doğasını vurgulamakla kalmıyor, aynı zamanda doğanın geçici güzelliğini de yansıtıyor—seyircileri bu ideal anın içine çekiyor. Tarihsel olarak bu eser, izlenimcilik akımı ile rezonans buluyor; ışığın ve atmosferin özünü yakalamak, kelimesel ifadelerden daha öncelikli hale geliyor ve duygular ve izlenimler hâkim oluyor. Sanki Monet bize fısıldıyormuş gibi, durmamız ve rüzgarda salınan bu geçici neşeleri değerlendirmemiz için teşvik ediyor—sanatçının fırçasıyla yerine getirilen kişisel bir davet.