Bu canlı tasvirde, patika huzurlu bir Montmartre'den geçerek huzurlu bir günlük yaşam anını yansıtıyor. Geleneksel giysiler içindeki kadın figürleri, sırtlarını dönerek huzur içinde yürürken, belki de bir sohbetin derinliklerine dalmış ya da düşüncelere dalmış durumdalar. Attıkları her adım güzel bir şekilde çerçevelenmiş; izleyicinin gözünü sahnenin derinliklerine doğru yönlendirerek, bu huzurlu yolculuğa katılmaya davet ediyor. Patika, hafif bir yokuşlanma ile yükselmesi yalnızca bir yükseklikten ziyade bir ruh hali yükselmesine de işaret ediyor; ağaçların arasından süzülen ışık, sahnenin üzerinde sıcak bir parıltı yayıyor.

Kompozisyon denge ve huzurun bir duygusunu yayıyor. Her iki taraftaki zengin yeşillik, dokulu fırça darbeleriyle hayat buluyor ve hemen bir duygusal tepki uyandırıyor—doğanın fısıldayışı gibi. Van Gogh'un tekniği hem ifade edici hem de dinamik; cesur fırça darbeleri hareketi çağrıştırırken, yumuşak ve soluk renkler akşamın sakinliğini öneriyor. Bu resim, sadece manzaranın güzelliğini yakalamakla kalmıyor, aynı zamanda Montmartre'deki yaşamın özünü de kutluyor ve sakinlerinin arasındaki geçici bir bağı yakalıyor.