Bu duygusal parçada, bir kadının silueti bir çitin yanında zarif bir şekilde duruyor, ışık ve gölgenin yumuşak kucaklayışı içinde. Zengin fırça darbeleri, neredeyse rüya gibi bir şekilde ortaya çıkan, beyaz giysiler içinde giyinmiş bir figür yaratıyor; bu giysiler çevresindeki daha soluk tonlarla güzel bir şekilde tezat oluşturuyor. Işığın yüzünde dans edişi, huzurlu bir anı öneriyor; belki de düşüncelere dalmış, doğanın güzelliğine kendini kaptırmış durumda. Etrafının hafif dalgalanması, serin bir sakinlikle yankılanıyor; bu da Renoir'ın stiliyle karakterize edilen yumuşak fırça teknikleriyle pekiştiriliyor.

Bu kompozisyonu gözlemlerken, arka plandaki boşluk—sıkışık ve gizli olan—onun yalnızlığına derinlik katıyor. Bu içe bakış hissi derinlemesine yankılanıyor; artan bir karmaşa dünyasında huzur arayışını yansıtan bir yaşam karesi sunuyor. Sıcak toprak tonları, şemsiyesindeki renk ocaklarına, doğal bir zenginlik hissi uyandırarak, izleyicileri her detayı tatmaya davet eden, hayatın sunduğu kaçan güzellik anlarını takdir etmeye davet ediyor.