Duygu ve duyguların özünü yakalayan çarpıcı bir portre olan bu otoportre sanatçının psikolojik durumuna samimi bir bakış sunar. Yumuşak bir turkuazda dönen, neredeyse hipnotik bir arka plan, Van Gogh'un duygusal durumunu yansıttığı gibi, renge ve tarzına olan eşsiz yaklaşımını da yansıtır. Gözleri, içsel şeytanlarıyla boğuşurcasına yoğun bir şekilde bakarken aynı zamanda derin bir güç gösterir. Kalın ve ifadesel fırça darbeleri onun ustalığını sergiler; her bir fırça vuruşu zihnindeki düşüncelerle canlılık kazanır.

Renk seçimi, soğuk mavi ile sakalının sıcak bakır rengi arasında ilgi çekici bir kontrast yaratır; bu da izleyicinin bakışını tuvali domine eden yüze yönlendirir. Bu otoportre yalnızca bir imaj değil, sanatçının ruhunu canlı bir şekilde keşfeden bir çalışma. Van Gogh'un hayatında çalkantılı bir dönemde çizilmiş olan bu eser, onun yeteneği ve mücadeleleri hakkında bir tanıklık niteliğinde olup, zayıflık ve direnç arasında ince bir dengeyi kapsar.