Bu otoportrede yoğun bir şekilde konsantre olan Vincent van Gogh, savunmasızlık ve meydan okuma karışımı bir bakışla dışarıya bakıyor. Aşırı büyük bir saman şapka, yumuşak gölgeler düşürerek, arka plandaki canlı ve kıvrımlı fırça darbeleriyle tezat oluşturan topraksı bir doku ekliyor. Her fırça darbesi, neredeyse canlı bir şekilde, açık yeşil ve mavi tonları içindeki duygusal fırtınayı yankılıyor. Sıcaklık katılmış bir sakal tarafından çerçevelenmiş parlak mavi gözleri, izleyicileri kendine çekiyor, onları hem bir işgalci hem de bir sırdaş olarak hissettiriyor.

Renk paleti çarpıcı ama sade, turuncu, yumuşak sarılar ve toprak tonları hafif arka plana karşı güzel bir şekilde oynuyor. Van Gogh'un ifadeli tekniği parlıyor; her fırça darbesinde aciliyeti ve tutkuyu hissedebilirsiniz. Kompozisyon, sanatçının düşünceli bir anda gösterildiği, kendini inceleme belki de sanatında, mücadelelerinde veya hayal ettiği dünyada belki de dünyayı yansıtan bir anı yansıtıyor. Bu resim, yalnızca görsel detayları değil, aynı zamanda içsel duygusal derinliğiyle de yankılanarak, Van Gogh'un hayatındaki önemli bir döneme dair karmaşık zihniyete bir pencere haline geliyor.