Bu dikkat çekici manzarada, doğanın durmaksızın kucaklayışı, fırça darbeleri ve renklerin yumuşak etkileşimi aracılığıyla hayat buluyor. Derin toprak tonlarında kırmızı ve nazik yeşil tonlarında parlayan muazzam kayalık, sakin denizin üzerinde bir nöbetçi gibi duruyor. Sanatçının taş yapı ile biraz soyut bir şekilde ifade etme tercihi, kayalığın çevresinin ritmiyle sallanıyor gibi bir hareket hissi yaratıyor; sanki tuğla ile okaliptüs varlığı, tuzlu rüzgarla birlikte soluk alıyormuş gibi hissediliyor. Okyanus, zayıf ve her zaman var; mavi ve gümüş tonuyla gökyüzünün fısıldayışını yansıtarak, kayalığın toprak paleti ile harika bir şekilde uyum sağlıyor. Bu görsel diyalog, hem huzur hem de içe dönüş hissini uyandırıyor; izleyiciyi manzarada kaybolmaya davet ediyor.

Kompozisyon ustaca bir şekilde dengelenmiş; gözü tuvalde cesurca öne çıkan kayalıklardan geniş ufkun görünüşüne yönlendiren bir denge mevcuttur. Monet, ışığın eterik kalitesini ustaca yakalıyor; sahne, rüya gibi bir kaliteyle sarılmış oluyor; bir anı ya da geçici bir zaman dilimi gibi hissettiriyor. Tarihsel bağlam burada çok önemli bir rol oynuyor; Empresyonizm'in zirve dönemindeyken boyandığı için bu eser, yalnızca fiziksel bir yer değil, aynı zamanda renk ve ışıkla ilgili felsefi bir katılım da yansıtıyor, izleyicinin duygularıyla derin bir yankı uyandırıyor. Monet'nin fırçası aracılığıyla sıradan olan olağanüstü hale geliyor; Varengeville'deki kayalık, doğanın güzelliğinin, yalnızlığın ve zamanın geçişinin güçlü bir ifadesine dönüşüyor.