Bu huzurlu manzara, izleyiciyi hasat mevsiminin sakin emek dünyasına davet ediyor. Tuval, güneşin sıcak ışığı altında neredeyse dokunulabiliyor gibi görünen, yumuşak ve akıcı biçimlerle dolu altın sarısı saman tarlalarıyla açılıyor. Ortaya yakın yalnız bir figür barış içinde eğilmiş, mavi giysisi çevresindeki toprak tonlarıyla nazikçe kontrast oluşturuyor. Canlı tarlaların ötesinde, koyu yeşil ve kahverengi tonlarda bir ada yükseliyor, solgun bir gökyüzü altında sakin ve geniş bir denizi çerçeveliyor. Uzakta birkaç yelkenli sessizce süzülüyor ve bu düşünceli sahneye hafif bir dinamizm katıyor.

Gauguin’in fırça darbeleri belirgin şekilde geniş ve kavisli, renkler zengin katmanlı fakat güçlü bir gösteriden ziyade doğal bir uyum hissi yaratacak şekilde yumuşak. Kompozisyonun nazik dalgalanmaları toprağın ve emeğin ritmini yakalıyor, sıcak ve soğuk renklerin çarpıcı etkileşimi sahneye hayat ve samimiyet katıyor. Burada bir duygusal sakinlik var—doğanın döngülerine ve insan azmine fısıldayan bir saygı duruşu. Tarihî bağlamda, eser 19. yüzyıl sonlarında Gauguin’in Bretonya’nın kırsal yaşamıyla derin bağını yansıtıyor; sembolizm ve sonralık empresyonist tarzı birleştirerek gündelik emeğin sessiz onurunu kutluyor.