Dit vredige landschap omhult de kijker in het stille werk van het oogstseizoen. Het doek spreidt zich uit met uitgestrekte velden van gouden hooi, waarvan de zachte, golvende vormen bijna tastbaar lijken onder de warme gloed van de zon. Dicht bij het midden buigt een eenzame figuur zich neer in vredig werk, haar blauwe kleding contrasteert zacht met de aardetinten om haar heen. Achter de levendige velden rijst een eiland op in donkere groene en bruine tinten, een mysterieuze landmassa die een kalme, uitgestrekte zee omkadert onder een gedempte hemel. Enkele zeilboten drijven rustig in de verte en voegen een subtiele dynamiek toe aan deze contemplatieve scène.

Gauguins penseelvoering is duidelijk breed en golvend, de kleuren rijk gelaagd maar gedempt om een gevoel van natuurlijke harmonie op te roepen in plaats van een levendig schouwspel. De zachte golven van de compositie vangen het ritme van land en arbeid, terwijl het opvallende samenspel tussen warme en koele kleuren leven en intimiteit aan de setting geeft. Er heerst hier een emotionele rust — een bijna gefluisterde ode aan de cycli van de natuur en het doorzettingsvermogen van de mens. Historisch weerspiegelt het werk Gauguins diepe betrokkenheid bij het landelijke leven in Bretagne aan het einde van de 19e eeuw, waarbij symbolisme en postimpressionisme worden gecombineerd om de stille waardigheid van alledaags werk te vieren.