Bu canlı tabloda, manzara renklerle patlıyor ve izleyicileri doğanın kollarında yer alan bir insan çalışma dünyasına dalmaya davet ediyor. Toprak, sıcak ve ateşli turuncu ve kırmızı tonlarla resmedilmiş; bu yalnızca arazinin şekli değil, aynı zamanda yaşamın da bir hissini taşıyor — sayısız etkinliğin gerçekleştiği dalgalı bir yüzey. Sahneye dağılmış figürler var: çiftçiler, işçiler ve kadınlar, her biri kendi işine daldırmış ve manzarayla uyum içinde etkileşime geçmiş. Bazıları başlarını eğerek toprağı işliyor; diğerleri dik duruyor, düşüncelere dalmış ya da basit ama derin bir günlük görevi yerine getiriyorlar.

Bu figürlerin ifadeleri ve duruşları dikkatlice tasvir edilmiş, esere duygusal bir yankı ekliyor. Burada, Cuno Amiet sadece işin maddi yönünü değil, aynı zamanda insanların yaşadıkları toprakla olan bağını da yakalar. Bu, hem samimi hem de geniş bir yaşam anıdır; anlatı ve renk açısından zengin. Teknik, izleyicinin sahnenin karmaşıklıklarını gezmesine ve daha geniş duygusal manzarayı emmesine izin veren izlenimci fırça darbeleri ile daha sağlam formlar arasında gidip geliyor; bu da kırsal varoluşta bir sıcaklık ve birliktelik hissi yaratır.