Bu canlı eserinde, derin mavi bir vazodan fışkıran yemyeşil bir çiçek buketi, sıcaklık ve canlılık yayıyor. Her çiçek canlanmış ve yaşam dolu gibi görünüyor; gülün yumuşak yaprakları, zarif bir şekilde papatyaların ince, tüylü biçimleriyle iç içe geçmiş. Renk tonları, zengin kırmızılar ve yumuşak pembeler arasında salınıyor, krema tonlarında beyazlar ve sarı ipuçlarıyla katmanlar oluşturarak yaşamla dolu bir uyum yaratıyor. Dokulu fırça darbeleri hissedilir, izleyiciyi adeta çiçeklere dokunmaya, onların narin doğasını hissetmeye davet ediyor.

Kompozisyon, doğanın kaotik güzelliği ile bir düzen duygusunu dengeleyerek değişken bir örüntü oluşturmuş; çiçekler yüksekçe yığılı ve dışarı taşarak çerçeve içerisinde dinamik bir diyalog yaratıyor. Sanki vazonun sınırlarından kaçmak istiyorlar gibi—açık hava ruhunun güçlü bir temsilidir bu. Tarihsel bağlam, bu eserin Renoir’ın son yıllarından doğduğunu düşünürken başka bir derinlik katıyor; bu eser, izlenimci tekniklerle konuları arasında kişisel ve neredeyse duygusal bir bağ kuran evrilen tarzını yansıtıyor.