In dit levendige werk barst een weelderige boeket bloemen uit een diepblauwe vaas, uitstraalt warmte en vitaliteit. Elke bloem lijkt levendig en levenslustig, met de zachte bloemblaadjes van rozen die elegant verweven zijn naast de delicate, donzige vormen van madeliefjes. De tinten oscilleren tussen rijke roodtinten en zachte roze, gelaagd met romige witte en lichte gele tinten, waardoor een harmonie ontstaat die trilt van leven. De textuur van penseelstreken is voelbaar, en nodigt de kijker uit om bijna de bloemen aan te raken, om hun delicate natuur te voelen.

De compositie balanceert de chaotische schoonheid van de natuur met een gevoel van ordening; de bloemen zijn hoog gestapeld en stromen over, waardoor er een dynamische dialoog ontstaat binnen het kader. Het voelt alsof ze verlangen om te ontsnappen aan de beperkingen van de vaas—een krachtige representatie van de ongetemde geest van de natuur. De historische context voegt een andere laag toe aan de waardering, aangezien dit stuk voortkomt uit de latere jaren van Renoir, wat zijn ontwikkelende stijl belichaamt die impressionistische technieken mengt met een persoonlijke en bijna emotionele verbinding met zijn onderwerpen.