Een levendige explosie van blauwe irissen domineert de scène en werpt een betoverende betovering die de kijker uitnodigt in een storm van kleur en textuur. De penseelstreken zijn levendig; elke bloemblad wordt weergegeven met vloeiendheid en gratie, wat Van Gogh's meesterschap in het vastleggen van het ritme in de natuur toont. De rijke azuurblauwe tonen van de irissen contrasteren scherp met de warme, aardse tinten van de grond eronder en creëren een dynamische interactie tussen koelheid en warmte.

De compositie gedijt in weelderig groen, met lange, golvende grassprieten die het oog over het canvas leiden. Heldere gele vlekken en hints van witte bloemen komen uit de achtergrond tevoorschijn, en voegen diepte en complexiteit toe, alsof de natuur zelf viert. Dit levendige palet, doordrenkt van leven en energie, roept gevoelens van vreugde en rust op, en nodigt ons uit om ons te verliezen in dit bloementempel. Historisch gezien weerspiegelt dit werk een periode waarin Van Gogh's emotionele en mentale worstelingen vaak werden uitgedrukt door middel van de levendige kleuren en intensieve penseelstreken die kenmerkend zijn voor zijn latere werken.