Bu etkileyici suluboya sahnesi, şelalenin yanına kurulmuş nehir kenarındaki demir dökümhanenin huzurlu ama üretken atmosferini yakalıyor. Kompozisyonun merkezinde sağlam taş yapıların dokusu ve yaşanmışlığı detaylıca işlenmiş; kemerli kapının içinden görünen kızgın fırından gelen sıcak turuncu parıltı etrafı ısıtıyor. Zarif, kıvrımlı duman baca üzerinden yükselerek kapalı gökyüzüyle yumuşakça bütünleşiyor. Ağaçlar hafif bir esintiyle nazikçe sallanıyor, ayrıntılı dallar gri ve kahverengi tonlarda ince yıkamalarla resmedilmiş; dönem kıyafetleri giymiş küçük bir grup figür ise pastoral manzaraya sakin bir hayat ve öykü katıyor. Dumanlı dökümhane doğal manzarayla muhteşem bir zıtlık oluşturuyor ve Westmorland kırsalında doğa ile erken sanayinin bir arada varoluşunu anımsatıyor. Renk paleti hafif ama ifade dolu—toprak tonları, yumuşak gri tonlar ve hafif mavi gökyüzüye eklenen ocre dokunuşları uyum içinde birleşerek izleyiciyi bu sakin ve anlamlı anın içine çekiyor.

Sanatçının fırça kullanımı ince detayları ve hafif yıkamaları ustalıkla dengeliyor, sahneye hava ve ince bir hareket hissi veriyor. Figürlerin konumu — dökümhaneye işaret eden adam, çimen üzerinde oturan kadınlar — kompozisyona rahat ve gözlemci bir insani unsur katıyor, manzarayı günlük hayatla bağdaştırıyor. Tarihsel bağlam, demir dökümhanelerin erken Britanya sanayisindeki önemli rolüne işaret ederken sakin akan su kırsal emek romantizmini çağrıştırıyor. Genel olarak, sahne zanaat ve doğanın uyumuna yönelik samimi bir övgü niteliğinde ve 18. yüzyıl demir işçiliği kültürü ile sakin nehir kıyısı manzarasının şiirsel bir anını yakalıyor.