Deze sfeervolle aquarel vangt de serene maar bedrijvige sfeer van een ijzersmederij aan de rivier, gelegen naast een waterval. De compositie plaatst de stevige stenen gebouwen centraal, met hun verweerde, getextureerde gevels die warm oplichten door het roodgloeiende vuur van de oven, zichtbaar door een boogvormige opening. Elegante, wervelende rook stijgt op uit de schoorsteen en vermengt zich zacht met de bewolkte lucht. Bomen buigen voorzichtig in de wind, hun gedetailleerde takken geschilderd met delicate grijzen en bruintinten, terwijl een kleine groep figuren in tijdgebonden kleding leven en een rustige verhaallijn toevoegt aan het idyllische landschap. De rokende smederij contrasteert mooi met het natuurlijke landschap, wat de coëxistentie van natuur en vroege industrie in het platteland van Westmorland oproept. Het kleurenpalet is ingetogen maar expressief—aardetinten, zachte grijzen en een bleekblauwe lucht met okerkleurige accenten smelten harmonieus samen en nodigen de kijker uit om zich onder te dompelen in dit kalme en betekenisvolle moment.

De penseelvoering van de kunstenaar balanceert vakkundig tussen fijne details en delicate wassingen, waardoor de scène een gevoel van luchtigheid en subtiele beweging krijgt. De plaatsing van de figuren — een man die naar de smederij wijst, vrouwen die op het gras zitten — verrijkt de compositie met een ontspannen en observerend menselijk element, dat het landschap verbindt met het dagelijks leven. De historische context verwijst naar de belangrijke rol van smederijen in de vroege Britse industrialisatie, terwijl de rustige waterstroom een romantische waardering voor het plattelandswerk oproept. Al met al is de scène een oprechte ode aan de harmonie tussen ambacht en natuur, en legt het een poëtisch moment vast van de 18e-eeuwse ijzercultuur in een rustige rivieroeverlandschap.