Bu eser, basit bir ahşap sandalyeyi canlı bir şekilde yakalıyor; parlak sarı rengi arka plandaki soğuk yeşillerle zıtlık oluşturuyor. Her fırça darbesi kasıtlı görünüyor; Van Gogh'un tekniği sandalyeye, izleyiciyi uzatıp dokunmaya davet eden bir dokusal nitelik kazandırıyor; bu da sıcaklık ve konfor hissini artırıyor. Sandalyenin üzerine konmuş küçük, buruşturulmuş bir kağıt parçası tek bir nesne—hikaye için bir parça gizem ekliyor. Belki bu düşünme anlarını veya önemsizliği temsil ediyor; ancak bu minimalizm sayesinde Van Gogh, sıkıcı olanı hayata geçiriyor. Kalın impasto fırça darbeleri, sandalyenin dokusunu vurguluyor ve tuvalden yayılan bir enerji getiriyor; fayans zemin ise sanatçının yaşam alanına ilişkin ipucu veriyor, eseri gerçeğe bağlı hale getiriyor, ancak duygusal bir deneyime yükseltiyor.

Renk paleti çarpıcı; hâkim sarı ve yeşil tonları, yapraklardan süzülen güneş ışığı gibi dans ediyor. Bu kombinasyon, nostalji ve huzur duygusunu çağrıştırıyor—sanatçının ruhuna açılan bir pencere, burada her renk anlatılmamış hikayeleri fısıldıyor. Tarihsel bağlam göz ardı edilemez; Van Gogh'un karmaşadan kaçmak istediği bir dönemde çizilmiş olan bu çalışma, yalnızlık ve aidiyet üzerine bir diyalog başlatıyor. Sandalye, sadece bir nesne olmakla kalmayabilir; Van Gogh'u, karmaşık bir dünyada yol alan yalnız bir figür olarak simgeliyor. Bu sadece temsil değil, aynı zamanda duygusal bir yankı sanatıdır—süregeldiği bir bağlantı, her izleyiciyi oturmaya, düşünmeye ve bu basit ama derin parçayla kendi hikâyesiyle etkileşime girmeye davet ediyor.