Bu ilgi çekici eserde, bir tanrıça figürü zarif bir şekilde oturmuş, güç ve dişiliğin ethereal bir karışımını somutlaştırıyor. Doğanın özünü ve bir efsanevi avcının özünü yakalayan yeşilimsi bir giysi ile giyinmiş olan bu figür, bir yay tutarak—onun etkisi ve gücünün bir simgesi—manzaraya huzurlu ve düşünceli bir bakış atıyor. Yumuşak yapraklar ve kayalık oluşumlarla çevrili arka plan, onun doğa ile uyumlu bir ilişkisi olduğunu öne sürüyor, izleyiciyi doğayla samimi bir anın içine çekiyor.

Renk paleti, yumuşak yeşiller ve toprak tonları ile hakim, bu samimi doğa anına izleyiciyi davet ediyor. Işık, onun derisi üzerinde nazikçe dans ederek duyusal formu vurguluyor ve duruşunun akışkanlığını ortaya çıkarıyor; bu, onun hem insani hem de belirgin bir şekilde ilahi nitelikte olmasını sağlıyor. Dikkatini dağıtmadan, huzurlu duruşu ve ayaklarının altında yatan geyik arasındaki tezat, yaşam döngüsüne saygı duygusunu uyandırıyor ve dişilik, yaşama gücü ve mitolojinin vahşiliği üzerine derin bir düşünceye yönlendiriyor. 19. yüzyılın sonlarındaki tarihsel bağlam, kadınların gücünü kutlayan bir kültürel anlatı getirirken, geleneksel tasvirlere ve sanat içindeki rollere de meydan okuyor.