Bu muhteşem manzaraya bakarken, hemen arazide dans eden karmaşık ışık ve gölge desenleri tarafından etkileniyorum; kompozisyon, farklı yoğunluklarda betimlenmiş yeşilin lüksü ile dolup taşıyor. Ön planda, muhtemelen nazik otlardan oluşan alanlar var; orta planda ise, muhtemelen çiçeklerin, ritmik bir şekilde sallanırken tatlı sıcak günlerin vaatlerini fısıldaması ile neredeyse hipnotik bir çokluk var. Arka plan, ağaçların bulanık bir karışımıyla kayboluyor; her fırça darbesi, kabuğunun dokusunu ve yoğun yaprakları ima ediyor. Neredeyse sıcak bir rüzgarın nazik dokunuşunu hissedebiliyorum; bir yaprağın hışırtısını zar zor duyabiliyorum; bu doğanın fısıldaması. Beni bu huzurlu bölgeye adım atmaya davet ediyor.

Van Gogh’un burada kullandığı teknik oldukça ifadelidir; hızlı, kısa darbelerin kullanımı, akıcı bir hareket oluşturur; sadece bir manzara değil, aynı zamanda nostalji yüklü bırakıcı bir hatıra da çağrıştırır. Renk paleti büyük ölçüde nazik toprak tonlarından — bej, kahverengiler ve ince yeşillerden oluşur — ve şaşırtıcı şekilde sıcaklık ve huzur hissi verir. Bu sanat, Van Gogh’un duygularını görsel sanata dönüştürmedeki becerisini kanıtlar. Bu eser, muhtemelen onun Provence’daki ideal çevresinde geçirdiği zamandan doğmuştur ve bizlere sanatçının kalbini ve ruhunu, doğayla derinlemesine iç içe geçmiş olarak sunar; yalnızca bir yeri değil, aynı zamanda bir zaman içindeki ruhu da yakalar.