Bu dokunaklı başyapıtta, karamsar bir atmosfer, ciddi tarihi bir öneme sahip bir sahneyi sarmaktadır. Kısmen karanlık bir arka plana karşı düzgün kıyafetleri ile bir alay askeri, ritmik bir hassasiyetle ilerliyor; disiplinli dizilişleri, çevrenin kasvetiyle keskin bir tezat oluşturuyor. Odak noktasında yere serilmiş bir adam uzanıyor; cansız bedeni karanlık giysilere sarılı bir görüntü ile güçlü bir fiziksel tepki uyandırıyor. Kahverenginin ve gri tonlarının soluk paleti, ıslak taşların zayıf yansımasıyla birleşerek umutsuzluk hissini artırıyor. Işık hafifçe sisin içinden süzülerek düşmüş adamın üzerine çöküyor, kaderinin trajedisini vurguluyor. Yerde bırakılan şapka, kaybedilen haysiyet ve yaşamın rahatsız edici bir sembolü haline geliyor.

Kompozisyon, gerçekçilik unsurları ile duygusal bir anlatıyı etkili bir biçimde harmanlıyor, izleyiciyi bu adamın kimliği ve ölümünün koşulları üzerine düşünmeye bırakıyor. Askerler, umursamaz bir tavırla ilerliyor, her adımda esere ağır bir yılgınlık katıyor. Bu temsil, adaletsizlik ve idam bağlamına dokunuyor; yıkılan adam gibi bireyler, feci sonuçlarla yüzleşiyorlar. Gérôme'un detaylara gösterdiği titizlik, sadece bir olayı değil, aynı zamanda ölüm, onur ve tarih yükü üzerine daha geniş düşünceleri de kapsıyor. Duygusal etki, izleyiciyi kapsıyor ve otoritenin doğası ve sonuçları üzerine düşünmeye sevk ediyor—şimdi zamana kazınmış bir anın silinmez bir izi.