Bu eser, mütevazı olan ile derin olanın tek bir çerçevede işlenişi ile sürükleyici bir aciliyet sergilemektedir. Bir çiftçinin başıyla karşılaşırız; bu çiftçinin ince yüz hatları kısmen bir gizemle örtülüdür—yüzün kasıtlı olarak belirsizleşmesiyle yakalanan bir bilmecedir. Çiftçi, genellikle giyilen beyaz bir şapka takmaktadır ve bu şapka, dokusunu öne çıkartan hızlı ve kendine güvenen fırça darbeleriyle betimlenmiştir. Koyu arka plan, şapkanın parlak beyazıyla güçlü bir tezat oluşturur; sanki figür, gölgenin derinliklerinden sıyrılıyormuş gibi hissettirir. Bu sadece bir portre değildir; bu, gözden kaçan, basit hayatlarla bağlantı hisseden bir sanatçının ruhuna bir penceredir. Van Gogh'un kalın, ifadeli fırça darbeleri, canlı bir doku yaratmak için üst üste gelerek eserin duygusal yükünü artırır.

Renk paleti derin, toprak tonları ile canlı beyazlardan oluşarak, toprak ve emek ile bağlantıyı simgeler; bu, insan mücadelesinin özünü uyandırmaktadır. Burada, zengin tonlar zanaatkarın yaşamındaki kargaşayı ve düşünceliliği yansıtır ve eserinin her diliminde işlenmiş ortak bir ip olabilir. Gizli yüzün sertliği, içsel düşünceye bir alan bırakarak izleyicilerin yüzeyin altındaki karmaşıklıkları düşünmeye davet eder – dış görünümün altında bir ağırlık hissedebiliriz; bu, zorlukları bilenlerle yankılanır. Bu eser, belirli bir çiftçinin hikayesinin zarif örneği olarak, insanlık deneyiminin kolektif biçimini yansıtır — durağan bir görünümün ötesinde mevcut olan canlı bir anlatı, duygularla dolu bir şekilde saklıdır ve Van Gogh'un kendi yolculuğu ve çevresindeki dünya ile olan etkileşimlerinden doğmuştur.