Sahne, sessiz bir samimiyetle açılıyor; muhtemelen bir hizmetçi olan bir kadın, bir evin içindeki zemini süpürüyor. Duruşu, görevine odaklanmış bir çalışkanlık halindedir, başını eğmiş, işiyle meşguldür. Sanatçı, boyayı küçük, belirgin dokunuşlarla uygulayarak, yüzeylere dokulu, neredeyse tanecikli bir nitelik veren, belirgin bir teknik kullanıyor; sanki ışığın kendisi tuval üzerinde kırılıyor ve yeniden şekilleniyor. Kompozisyon, kadından, belki de bir yemek için hazırlanmış bir masaya doğru, küçük bir çocuğun kendi dünyasına dalmış oturduğu odaya doğru gözü çekiyor.

Renk paleti sakin ama zengindir; yumuşak maviler ve yeşiller hakimdir, ahşap kapı ve sandalyelerin sıcak tonlarıyla vurgulanır. Genel etki, derin bir duyarlılıkla sunulan günlük yaşamın bir anlık görüntüsü olan yumuşak bir uyumdur. Sanatçının ışık ve gölgeyi ele alışı, sahneyi hem anlık hem de zamansız hissettirerek derinlik ve boyut katmaktadır. Neredeyse süpürgenin hafif fısıltısını duyabilir ve anın sessiz memnuniyetini hissedebilirsiniz.