De scène ontvouwt zich met een stille intimiteit; een vrouw, waarschijnlijk een dienstmeid, veegt de vloer van een huiselijk interieur. Haar houding is van geconcentreerde ijver, haar hoofd gebogen terwijl ze haar taak uitvoert. De kunstenaar gebruikt een kenmerkende techniek en brengt de verf schijnbaar aan in kleine, afzonderlijke toetsen, waardoor de oppervlakken een textuur krijgen, bijna korrelig; het is alsof het licht zelf op het doek breekt en zich hervormt. De compositie trekt het oog door de kamer, van de vrouw naar een tafel die misschien voor een maaltijd gedekt is, waar een klein kind zit, verdwaald in zijn eigen wereld.

Het kleurenpalet is ingetogen, maar rijk; zacht blauw en groen domineren, geaccentueerd door de warme tonen van de houten deur en de stoelen. Het algehele effect is een zachte harmonie, een momentopname van het dagelijks leven weergegeven met diepe gevoeligheid. De manier waarop de kunstenaar omgaat met licht en schaduw voegt diepte en dimensie toe, waardoor de scène zowel direct als tijdloos aanvoelt. Je kunt bijna het zachte geruis van de bezem horen en de stille tevredenheid van het moment voelen.