To dzieło emanuje intrygującą pilnością, eksploracją pokory i głębi splecioną w jednej ramie. Witamy w obrazie głowę chłopa, którego delikatne cechy są częściowo owinięte w tajemnicę—zagadkę uchwyconą przez zamierzoną obscurację twarzy. Chłop nosi typowy biały kapelusz, który jest przedstawiony szybkimi, pewnymi pociągnięciami pędzla, które definiują jego materiał, ale oferują surową, prawie visceralną jakość. Ciemne tło kontrastuje dramatycznie z jasnymi białymi kolorami kapelusza; wydaje się, że postać wznosi się z samych głębin cienia, podkreślając ciężary życia robotnika. To nie jest tylko portret; to raczej okno do duszy artysty, mężczyzny, który czuł pokrewieństwo z prostymi, często niedostrzeganymi życiami. Grube, ekspresyjne pociągnięcia pędzla Van Gogha, nałożone, by stworzyć żywą teksturę, nadają dziełu emocjonalną wagę i dynamiczność.

Paleta kolorów głębokich, ziemistych tonów obok jasnych bieli oddaje połączenie z ziemią i pracą; wywołuje istotę ludzkiego zmagania. Tutaj bogate kolory odzwierciedlają niepokój i refleksję nad życiem rzemieślnika, wspólną nicią przeplatającą się przez jego prace. Surowość obscurowanego obrazu twarzy pozostawia miejsce na introspekcję, zapraszając widzów do rozważania złożoności pod powierzchnią—możemy poczuć ciężar ukryty pod na pierwszy rzut oka—w to rezonuje z tymi, którzy znają trudności, z trudnościami, które Van Gogh doskonale rozumiał. To dzieło może być świadectwem zbiorowego ludzkiego doświadczenia, zawartego w konkretnej historii chłopa—poza jego statycznym wyglądem kryje się żywy narracja, pełna emocji.