W tej urzekającej scenie, lekki moment rozgrywa się pod gęstym zieleńskim baldachimem, gdzie humor i delikatność spleciono razem. Centralną postacią jest kobieta ubrana w płynne odzienie w bogatych zieleni i czerwieniach, która przyciąga wzrok swoimi ekspresyjnymi gestami; jest zawieszona w eleganckiej pozy, która zdaje się wyrażać zarówno urok, jak i figlarność. Jej strój, jaskrawo kontrastujący z kojącym tłem, jest skrupulatnie szczegółowy, ukazując tekstury jedwabiu i satynu, które łapią miękkie światło. Po obu stronach towarzyszą jej dzieci - jedno z figlarnym uśmiechem, a drugie, bardziej refleksyjne - emanują swoją młodzieńczą energię na tle natury. Ich żywe ekspresje przyczyniają się do radosnego tonu kompozycji: prawie można usłyszeć śmiech rozbrzmiewający wśród drzew.

Kompozycja wciąga cię do środka z cykliczną rytmiką, wokół łuku liści, który oprawia ten idylliczny moment. Zręczne użycie koloru przez malarza tworzy taniec światła i cienia, który dodatkowo podkreśla witalność sceny. Delikatne pastele mieszają się z żywymi odcieniami, produkując eteryczną jakość, która wywołuje spontaniczną, ale starannie uformowaną wizję zabawy dziecięcej. To dzieło sztuki mówi o skłonności okresu rokoka ku romantyzmowi i lekkości, zapraszając widza do rozkoszowania się pięknem codziennej radości uchwyconym w ulotnym momencie.