W tym poruszającym dziele, ponura atmosfera otacza scenę nasyconą poważnym znaczeniem historycznym. Regimentu żołnierzy, ich mundury czyste na ponurym tle, zbliża się z rytmiczną precyzją; ich zdyscyplinowana formacja wyraźnie kontrastuje z ponurością otoczenia. W centrum uwagi leży figura mężczyzny rozciągającego się na ziemi—jego bezwładne ciało owinięte w ciemne ubrania, obraz, który wywołuje silną visceralną reakcję. Stonowana paleta brązów i szarości, przerywana słabym odbiciem mokrych kostek, potęguje poczucie rozpaczy. Sposób, w jaki światło delikatnie przenika przez mgłę, kieruje uwagę na leżącego człowieka, podkreślając tragedię jego losu. Kapelusz odrzucony na bok służy jako niepokojący symbol utraconej godności i życia.

Kompozycja potężnie łączy elementy realizmu z emocjonalną narracją, pozostawiając widzów w zamyśleniu nad tożsamością mężczyzny i okolicznościami jego śmierci. Żołnierze, wydający się obojętni, idą dalej, każdy krok rezonując z podniosłymi tonami dzieła. To przedstawienie dotyka kontekstu historycznego niesprawiedliwości i egzekucji, gdzie jednostki takie jak upadły człowiek stają w obliczu tragicznych konsekwencji. Staranna dbałość Gérôme'a o szczegóły obejmuje nie tylko wydarzenie, ale także szersze refleksje na temat śmiertelności, honoru i ciężaru historii. Emocjonalny wpływ otacza widza, prowokując do refleksji nad naturą władzy i jej reperkusjami—niezatarty ślad pozostawiony przez moment teraz ujęty w czasie.